Dom Antonia Pardo

Roberta

-Nie bede chodzila z twoimi psami-powiedzialam z krzywa mina
-Musialam zostawic znajomych zeby przyjechac do tatuska ktory niedawno sobie o mnie przypomnial!

Antonio Pardo

- W takim razie sama nie wyjdziesz, dom jest pilnowany, nikt nie przejdzie niezauważony... opanuj sie troszkę Rob, albo wykrzycz wszystko co masz za jednym razem, może szybciej to przetrawię!

Roberta

Wpadl mi do glowy kolejny pomysl.Postanowilam udawac mila.
-DObrze....juz sie uspakajam....a moze razem sie przejdziemy?-zapytalam

Antonio Pardo

Spojrzał na nią zaskoczony.

- Nie wierzę... - powiedziałem do siebie.
- Teraz? - zapytałem

Roberta

-Tak teraz.....musisz sie troche przewietrzyc-powiedzialam

Antonio Pardo

Nadal był w szoku.

- Jak chcesz... - wziąłem marynarkę z oparcia krzesła i wyszliśmy z gabinetu.

Wyjaśniłem ochronie dokąd idziemy, także byliśmy sami, poszliśmy w kierunku centrum.

Roberta

DObieglam do domu i weszlam do swojego pokoju.
-Teraz albo mnie doesle albo zabije...-pomyslalam siadajac na lozku

Antonio Pardo

Wróciłem do domu, dość wściekły. Poszedłem do salonu, siadając na kanapie i popijając vhisky...

- Już ja pokażę tej smarkuli... - pomyślałem sobie, gdy nagle coś zakuło mnie w klatce piersiowej. Zbagatelizowałem ten objaw. Siedziałem dalej przeglądając wyniki giełdy.

Antonio Pardo

Po jakimś czasie postanowiłem odwiedzić córeczkę i poszedłem na górę, wchodząc do jej pokoju.

- Czekam na wyjaśnienia...

Roberta

Spojrzalam na niego z zaskoczeniem.Dziwilam sie ze nie krzyczy.
-Jak sie gadalo z panami policjantami?

Antonio Pardo

- Nie bądź bezczelna! Roberta do cholery co się z Tobą dzieje! Co jeszcze zrobisz? Podpalisz dom?! - krzyknąłem. - Musiałem się nieźle tłumaczyć i wiesz, co? Współczuli mi takiej córki, na szczęście jestem szanowanym człowiekiem w tym mieście i nikt nie posądziłby mnie o pedofilię, też wymyśliłaś... mogłem się domyślić, że "Tatusiu kochasz mnie?" to tylko Twoje gierki... - patrzałem jej w oczy.

Roberta

-Sam sobie tez wspolczujesz?-zapytalam
-A wiesz co....dzieki z apomysl moze podpale dom-powiedzialam z ironia

Antonio Pardo

- Za co Ty mnie dziecko tak nienawidzisz?! Za te wszystkie lata?! Twoja matka nas izolowała od siebie!

Roberta

-Nie zwalaj na Alme....olales mnie, tylko mnie splodziles-powiedzialam z ironia

Antonio Pardo

- Ty nie wiesz o co poszło między mną a Twoją matka, więc nawet nie wypowiadaj się na ten temat... - spojrzałem na nią.

Roberta

-Moge sie domyslac ze zostawila cie bo miala cie dosc albo ja zanudzales tak jak mnie-westchnelam

Antonio Pardo

- To może być zaczęła mnie słuchać! - krzyknąłem na nią i otarłem pot z czoła, czułem jak się we mnie gotuje. - Jestem wściekły na Ciebie... za to co wyczyniasz... i wiedz, że dopóki Twoje zachowanie nie ulegnie poprawy nie odeślę Cie do szkoły, będziesz tu siedzieć zamknięta, będą Cię pilnować i będziesz się tutaj uczyć i w ogóle... - znów zakuło mnie w klatce piersiowej. - Jesteś źle wychowana... - nie miałem siły się już kłócić... złapałem się ręką za serce patrząc na nią.

Roberta

Spojrzalam na niego gdy zlapal sie za serce ale myslalam ze teraz cche mi sie odplacic i nie przejelam sie tym.
-Teraz mnie odeslij bedziesz mnial mniej problemow po co udawac ze teraz sie nagle interesuejsz corka i tak ja kochasz-wysmialam go

Antonio Pardo

- Nie wrócisz tam dopóki nie nauczysz się kultury... przygotuj się na długie odwiedziny tutaj... - mruknąłem i ruszyłem do wyjścia. Ból stał się nie do zniesienia. Zachwiałem się przy drzwiach, łapiąc się klamki. Zamknąłem oczy, myśląc, że to minie... po chwili zsunąłem się na podłogę.

Roberta

Zorientowalam sie ze to juz nie sa zarty.Podbieglam do niego.
-Co sie dzieje?-nie wiedzialam co robic